Georges Pompidou urodził się 5 lipca 1911 roku w Montboudif w południowo-centralnej Francji. Od lat młodości pasjonował się literaturą, sztuką i polityką. Uczył się w prestiżowych szkołach – ukończył Wolną Szkołę Nauk Politycznych w Paryżu (École libre des sciences politiques), a w École Normale Supérieure uzyskał dyplom z literatury.
Był wieloletnim współpracownikiem prezydenta Charles’a de Gaulle’a. W latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia pracował jako dyrektor generalny w banku Rotschilda. W latach 1959-1962 był członkiem Rady Konstytucyjnej. W 1962 roku, de Gaulle mianował go premierem. Do 1968 roku tworzył pięć kolejnych rządów.
Po rezygnacji de Gaulle’a z prezydentury, Pompidou został prezydentem kraju. Rozpoczął reformy ekonomiczne, dewaluując franka, wprowadzając okresowe zamrożenie cen.
Był pomysłodawcą centrum sztuki współczesnej w Paryżu, które dziś nosi jego imię (Centre Georges Pompidou). W 1967 otrzymał Order Odrodzenia Polski, Polonia Restituta przyznawanym za wybitne osiągnięcia na polu oświaty, kultury, sztuki, gospodarki, działalności społecznej oraz rozwijania dobrych stosunków z innymi krajami.
Georges Pompidou po przejściu ciężkiej choroby zmarł 2 kwietnia 1974 w Paryżu.
